ترومبوفلبیت سطحی چیست

برای تشخیص ترومبوفلبیت، پزشک از بیمار درباره علائمش سوال می‌کند و رگهای درگیر نزدیک سطح پوست را بررسی می‌کند. علاوه بر این، از آزمایش‌های زیر برای تعیین ابتلا به ترومبوفلبیت سطحی یا ترومبوز وریدهای عمقی استفاده می‌شود:

• سونوگرافی: متخصص مبدل دستگاه سونوگرافی را روی پای درگیر قرار می‌دهد تا امواج صوتی به پا برسد. هنگامی که امواج صوتی در بافت پا حرکت می‌کنند و بازتاب می‌یابند، رایانه تصاویر متحرک را روی صفحه نمایشگر نشان می‌دهد. سونوگرافی می‌تواند تشخیص اولیه را تایید کند و ترومبوز وریدهای عمقی را از ترومبوفلبیت سطحی تمایز بخشد.
• آزمایش خون: در خون افرادی که لخته خون در رگهایشان وجود دارد، مقدار بالایی از ماده‌ای به نام “دی دایمر” یافت می‌شود که باعث از بین رفتن لخته‌های خون می‌شود. با این حال، میزان دی دایمر در نتیجه عوارض دیگر نیز ممکن است افزایش یابد، بنابراین نتیجه آزمایش دی دایمر نمی‌تواند به تنهایی دلیل قطعی برای تشخیص ترومبوفلبیت باشد، اما انجام آزمایش‌های بیشتر ضروری است. همچنین، آزمایش خون می‌تواند برای تشخیص افتراقی ترومبوز وریدهای عمقی و شناسایی افرادی که در معرض خطر ابتلا به حملات مکرر ترومبوفلبیت هستند، مفید باشد.
• اولتراسوند: یک روش نرمال برای اطلاع پیدا کردن از وجود ترومبوز وریدی است. تکنسین اولتراسوند قادر به تشخیص وجود لخته خون در دست یا پا و اندازه آن است. همچنین، این روش می‌تواند تشخیص دهد که آیا لخته خون به تازگی شکل گرفته یا مدتی طولانی است که وجود دارد. در صورت لزوم، اولتراسوند احتمال دارد در طول زمان تکرار تا مشخص شود که آیا لخته خون بزرگتر شده یا حل شده است.
• ونوگرافی: تزریق رنگ در رگهایی که به نظر می‌رسد به ترومبوز مبتلا شده‌اند، معمولاً کمتر استفاده می‌شود و به عنوان روشی قدیمی تلقی می‌شود. آزمایش‌های خون دیگر نیز بر اساس علل احتمالی ابتلا به ترومبوز وریدی عمقی ممکن است مورد استفاده قرار گیرند.

به طور کلی، تشخیص ترومبوفلبیت سطحی معمولاً توسط متخصص عروق و بر اساس سوابق پزشکی شما و انجام معاینات بالینی صورت می‌گیرد. آزمایش‌های مذکور می‌توانند تشخیص دهنده وجود لخته‌های خون در وریدهای عمقی باشند.